[Φωτ.Τάσος Λύτρας. Πατήστε στην εικόνα για να μεγεθυνθεί]
Τα ελάφια της Πάρνηθας
Πριν από τη μεγάλη καταστροφή, συνήθιζα να πραγματοποιώ μοναχικές περιπλανήσεις στους δασικούς δρόμους και τα μονοπάτια της Πάρνηθας.
Πολλές φορές άφηνα να με πιάνει η νύχτα, στην αρχή για να καταπολεμήσω τους φόβους του άγνωστου, που είχα ως άνθρωπος της πόλης, κι ύστερα για να απολαμβάνω τους θόρυβους του δάσους που τη νύχτα παίρνουν μια εξωκοσμική υπόσταση.
Στις περιπλανήσεις αυτές, κατά το σούρουπο, είχα πολλές φορές την ευκαιρία να παρατηρήσω και να θαυμάσω, την κοινωνική και αλληλέγγυα συμπεριφορά των ελαφιών, που δεν γνωρίζω αν έχει μελετηθεί συστηματικά.
Κάποτε βρέθηκα στο Πλατύ Βουνό, να περπατώ σε μια πλαγιά, όταν άκουσα χαμηλότερα ποδοβολητά που πήγαιναν κι έρχονταν. Πλησίασα, με περιέργεια και προσοχή, αντίθετα στον άνεμο. Κρυμμένος πίσω από ένα κέδρο, είχα την εξαιρετική ευκαιρία να δώ ένα τσούρμο ελαφάκια που έπαιζαν σ’ ένα μακρύ ξέφωτο. Έτρεχαν κατά μήκος του πέρα – δώθε συναγωνιζόμενα σε ταχύτητα. Ύστερα βάλθηκαν να κυνηγιούνται τρέχοντας ακανόνιστα στο ίδιο ξέφωτο κι ανάμεσα στα έλατα, πραγματοποιώντας απότομους ελιγμούς και άλματα. Πιο κεί δυό μεγάλα θηλυκά ελάφια στέκονταν και επιτηρούσαν τα παιχνίδια των μικρών. Έβλεπα ένα είδος σχολικής εκπαιδευτικής εκδρομής.
Μια άλλη φορά, τέτοιες μέρες Χριστουγέννων, με την Πάρνηθα γεμάτη χιόνια, βρέθηκα να περπατώ στο δασικό δρόμο πίσω από το Άρμα. Ξάφνου πρόβαλε μπρός μου, απ’ το πλάϊ του δρόμου, το κεφάλι ενός ελαφιού. Κοιταχτήκαμε. Είχα διαβάσει ότι το ελάφι είναι ζώο δειλό και περίμενα να τραπεί σε φυγή, όπως κι από την εμπειρία μου γνώριζα μέχρι τότε. Όμως αυτό συνέχισε να με κοιτά. Έμεινα ακίνητος, κολοκάθησα κιόλας αργά για να μικρύνω τον όγκο μου. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μικρή και, αν και πολύ το ήθελα, δεν αποφάσισα να βγάλω ούτε την φωτογραφική μου μηχανή απ’ το σακίδιο. Αυτό, με αργές και προσεκτικές κινήσεις βγήκε ολόκληρο στο δρόμο χωρίς να παραμερίσει το βλέμμα του από πάνω μου. Ύστερα, αφού μάλλον βεβαιώθηκε ότι δεν αποτελώ κίνδυνο, προχώρησε μέχρι τη μέση του δρόμου. Στάθηκε και κοίταξε πίσω του. Τότε, από το ίδιο σημείο, πρόβαλε ένα δεύτερο ελάφι, μόνο που αυτό ήταν τραυματισμένο. Κουτσαίνοντας, περπατούσε με δυσκολία στηριζόμενο στα τρία του πόδια. Το τέταρτο, ένα από τα πίσω, το φύλαγε ανασηκωμένο (χτυπημένο από ατύχημα ή τα σκάγια λαθροκυνηγού, ποιος ξέρει;). Σαν έφτασε δίπλα στο πρώτο προχώρησαν αργά μαζί, διέσχισαν το δρόμο και χάθηκαν ανάμεσα στα έλατα. Έμεινα κάμποση ώρα στην ίδια θέση προσπαθώντας να κατανοήσω τη σκηνή που μόλις είχα δει. Αναμφίβολα ήταν εκδήλωση συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Το πρώτο ελάφι εκτέθηκε στον κίνδυνο της επαφής μας για να προστατέψει τον τραυματισμένο του σύντροφο αρνούμενο να τον εγκαταλείψει.
Η κοινωνικότητα κι η αλληλεγγύη δεν είναι αποκλειστικά προνόμια των ανθρώπων. Τις περισσότερες φορές λησμονούμε ότι είμαστε κι εμείς οργανικό στοιχείο της Φύσης και ότι από τη σχέση μας μαζί της, σχέση που πρέπει να διέπεται από σεβασμό και προστασία, μόνο ωφελήματα μπορούμε να αποκομίσουμε.
Από τότε, πολλές φορές έχω ανασύρει στη σκέψη μου τις σκηνές που περιέγραψα, και περισσότερο τώρα τελευταία, που προσπαθώ κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, να ξαναβρώ τη χαμένη μου κοινωνικότητα και αλληλεγγύη, αλλά και να επαναπροσδιορίσω τη θέση και τις σχέσεις μου, σε εποχές λεηλασίας των ζωών μας και επελαύνουσας καταστροφής του φυσικού μας περιβάλλοντος.
25/12/2011 Τάσος Λύτρας
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: O Τάσος Λύτρας είναι Ορειβάτης, Ερασιτέχνης Βοτανικός, Νομικός Περιβάλλοντος κ.λπ.
πηγή http://proparnitha.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου